رسیدی از پسِ پرچینِ قلب دوران ها چکیدی از نفسِ ابر، مثل باران ها
رسیدی از دلِ دریای عشق و آوردی نشانه های ادب را برای انسان ها
نسیمی از نَفَست را ستاره تا حس کرد سریع رفت سوی جرگه ی درخشان ها
شب از نگاه زلال شما سحر شده است خودت شروع نمودی تمام پایان ها
برای توست رکوع و سجود نرگس ها نشسته اند به پایت در اوج عرفان ها
نَفَس کشیدی و عالم پُر از مسیحا شد
نگاه کردی و هر یوسفی زلیخا شد
قمر شدی که بگویی برای خورشیدی برای قلب حسین بن عشق تابیدی
ندیده چشم فلک باوفاتر از دستت خودت بگو که برادرتر از خودت دیدی؟
مسافری که تو را داشت با یقین رفته دلیلِ روشنیِ جاده های تردیدی
تو ماه بودی و همکار ابرها بودی بر این کویرِ بدون بهار باریدی
تو مست جام حسینیّ و مست جانانی شراب عشق خود از دست دوست نوشیدی
ابوالفضائلی و هم اَبَاالاَدب شده ای
خوشا به حال تو که حیدری نَسَب شده ای
هلال ماه بُوَد آن کمان ابرویت تمام میکده ها مست عطر گیسویت
چو دید روز، که در شب رخ تو جلوه کند فروخت دار و ندارش به دیدنِ رویت
نگاه می کنی و مرده زنده می سازی تمام عیسَویان محو چشم جادویت
امید من همه این است با شما باشم دو عالمی بفروشم به تاری از مویت
هوای تیغِ تو می کشت دشمنانت را بنازم آن دَم شمشیر و صید بازویت
تو منحصر به خودت بوده ای، تو الماسی
میان هاشمیان هم فقط تو عبّاسی
تمام آینه ها غرق در تماشایت به حق که در عظمت رفته ای به بابایت
میان طاق دو ابروت جای بوسه ی کیست؟ که جبرئیل شده محو چشم شهلایت
برای عرض ارادت به ساحتت دیدند که عرش بوسه زده بر تمام اعضایت
دفاع می کنی از رهبر و ولیّ زمان همان زمان که شود مادری سراپایت
فدای زلزله ی اِن قَطَعتُمُوی شما تمام دشت سراسیمه از رَجَزهایت
به وقت رزم چو شیران بدون واهمه ای
به حق که تو پسر حیدریّ و فاطمه ای
میان قافله هر کس غم تو را دارد برای روضه ی تو خیمه ای به پا دارد
هر آن قَدَر که ستایش کنم تو را آقا به جان حضرت زهرا هنوز جا دارد
قلم تحمّل وصفت نداشت می دانم توان مدح شما را فقط خدا دارد
میان فصل زمستان چشم هایم، دل (اسیرِ) اشک شده ، حرف با شما دارد
دوباره طاقتم از دست می رود ، آری دلم هوای سفر تا به کربلا دارد
هوای روضه ی مشک و علم ، هوای خودت
رسیده نوبت روضه فقط برای خودت
علم به دست دلیرانه مشک را برداشت «عجیب حال و هوای نبرد در سر داشت»
دوباره اشک قدم زد میان رخسارش همین که نیم نگاهی به حال اصغر داشت
رسید تشنه و سیراب کرد دریا را دو دست پُر کَرَمش را هنوز باور داشت
رسید لحظه ی افتادنش به روی زمین از این طرف یَمِ خون، آن طرف برادر داشت
به سوی علقمه می آمد و نفس می زد رسید بر بدنی که عمود بر سر داشت
میان خیمه ی عشّاق نوحه خوانی شد
به جای آب رسانی، عمو رسانی شد
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
امشب برای فاطمه گوهر رسیده است شادی به قلب و جان پیمبر رسیده است
حیدر نظاره کن که دلبر رسیده است مژده بده حسن برادر رسیده است
کوری چشم دشمن زهرا و مرتضی
حالا دوباره فاطمه مادر شده خدا
او آمده تا که خدایی کند مرا مشغول کسب و کار گدایی کن مرا
بال و پرم دهد هوایی کند مرا امشب زلطف کرببلایی کند مرا
او امده تا که مرا مبتلا کند
عاشق ترین گدا کند و پر بها کند
ای مدعی جذبه ی روحانی اش ببین بالاترین رتبه ی عرفانی اش ببین
از کودکی قاری قرانی اش ببین عشاق این قبیله ی سلمانی اش ببین
مجنون اگر که خواستی ز ایرانی اش بخوان
اسلام ما همه زمسلمانی اش بدان
این بزم عیش بایم چه عالی است اینقدر عالی است که گویا خیالی است
فطرس به گریه گفت که بالم چه بالی است ! جایش چقدر خواهر ارباب خالی است
این بزم عیش بی می و ساغر نمی شود
کامل بدون تک یل حیدر نمی شود
آن تک یلی که علمدار کربلاست ساقی خیمه ها و سپهدار کربلاست
امید بچه هاست و سردار کربلاست عشق حسین و زینب و غمخوار کربلاست
از مادر ادب ادب آفریده اند
یک بار جز احد ز او کی شنیده اند *
وقتی رسید شادی به این انجمن رسید پایان غصه و درد و محن رسید
خنده به لبهای حسین و حسن رسید حیدر به غمزه گفت - عجب ...مثل من رسید
سائل بیاورید کرم بی حساب شد
دوران مستی و می و جام و شراب شد
کودک که در خانه ی مولا بزرگ شد با مهر و حب حضرت زهرا بزرگ شد
تحت تعلم حسنین تا بزرگ شد شیری برای روز مبادا بزرگ شد
مشکی به دوش گرفت و به آب زد
مرحم به زخم های وجود رباب زد
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
نمک چشم تو دریای طلب می طلبد وصف لعل دهنت باغ رطب می طلبد
از غباری که نشسته به لب پر ترکم می شود گفت قدمهای تو لب می طلبد
روز من را شب گیسوی شما کرده سیاه اصلا" ای ماه سرودن ز تو شب می طلبد
به خضوعی که خدا در نظرت ریخته است درک آغوش نگاه تو ادب می طلبد
سخت کرده تب شوق لب تو کار مرا
جگری نیست که بر دوش کشد بار مرا
چه کسی برده در این حاشیه چشمانت را منکرم نقش زن ناشی چشمانت را
می توانند ملائک بگذارند مگر آخرین قیمت نقاشی چشمانت را
میکشد با نظر ام بنین جبرائیل طرح فیروزه ای کاشی چشمانت را
کار و بارش به سر میکده ها افتاده دیده هر کس که نمک پاشی چشمانت را
آدم از بادهء چشم تو هوس می افتد
تو اگر جام دهی میکده پس می افتد
آمده ام می بزنم مست کنم هو بکشم جای این چشم که داری دو سه آهو بکشم
مانده ام بر افق ساحل این اقیانوس عرش را طاق زنم یا خم ابرو بکشم
تا نبینند چه بالاست قد تو باید آخرین قلهء خود را سر زانو بکشم
می شود دست کشید و علمت را ساقی می شود مشک به فرمایش بازو بکشم
نیمهء گمشدهء حضرت ارباب آمد
شیر دشمن شکن حضرت ارباب آمد
دور عاشق کشیت دور تناوب شده است قلب یک عده به دست تو تصاحب شده است
قبله انگار به سمت قدمت مایل شد قبله سمت تو اگر کج بشود خوب شده است
قامت و قد و قیام تو قیامت کرده جنگ و دعوا سر این چند تناسب شده است
آنقدر فتنه به پا کرده نگاه تو به عرش که زمین گفت در این شعر تقلب شده است
لرزه انداخته عشق تو به اعماق زمین
مرحبا بر تو و بر مادر تو ام بنین
قطره تا وصل به دریای تو شد دریا شد آسمان چشم به چشم تو که شد سرپا شد
تو خودت جای خودت صورت دلباخته هات ماه زیبای شب چهارده دنیا شد
هوس جرعهء آبی که به یادت بزنیم توشهء آخرتی از سحر فردا شد
باز شد روزه یمان تا همه گفتند حسین ذکر این قوم (علی ذکرکَ اَفطرنا) شد
آخرین جمله که گفتند بگویم دلی است
هر کسی عبد حسین است ابوفاضلی است
باده ای دست من افتاد و مرا داد به باد از سرم خواب و خوراک و تب دنیا افتاد
می که از دست تو می ریخت به شیرین میزد گندم گونهء تو مزهء حلوا می داد
واقعا" سخت دو چشمم به نگاهت گره خورد گاه خوب است شود پنجره هم از فولاد
روی لب های تو لبخند رضا یعنی که دل عشاق تو را کرده همین گوهر شاد
نیست کم قدر تر از تذکرهء کرببلا
مشهدی را که علمدار کند هدیه به ما
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
یا علی! کیست می آید شتابان سوی تو؟ با قدی رعنا و بازویی چنان بازوی تو؟
آمده پیش تو تا مشق سپه داری کند تا به سبک «حیدر»ی تمرین کرّاری کند
می زند زانو که رسمت را بیاموزد، علی! با چه شوقی بر لبانت چشم می دوزد، علی!
مانده ام در بهت شاگردی که استادش توای هم چراغ رفتن و هم نور ایجادش توای
بارها آن اسم زیبا را شنیدم من ولی چیز دیگر بود عباسی که تو گفتی علی!
با صدایی مهربان گفتی: بیا عباس من!
تیغ را بردار با نام خدا عباس من!
نور چشمان علی! پیش پدر چرخی بزن شیرِ من! شمشیر را بالا ببر، چرخی بزن
این چنین با هر دو دستت تیغ را حرکت بده دست چپ را هم به وزن تیغ خود عادت بده
فکر کن هر حالتی بر جنگ حاکم می شود دستِ چپ، عباس من! یک وقت لازم می شود
الامان از چشم شور و تیر پنهانی پسر!
کاش می شد چشم هایت را بپوشانی پسر!
بی نقاب ای جلوه حسن خدادادی نجنگ سعی کن تا می شود بی خود فولادی نجنگ
خوب می دانم به فکر ذوالفقار افتاده ای
بی قراری می کنی، حقّا که حیدر زاده ای
رمز از جا کندنش یادت بماند «یاعلی» است آخر این «لا سَیف» وقفِ «لافتی الا علی» است
حالت «عین» علی دارد سر تیغ دو دم
من خودم هم «یاعلی» می گفتم آن را می زدم
تشنه ای، فهمیدم از آنجا که زیباتر شدی تا لبانت خشک شد انگار شیداتر شدی
باز هم تا صحبت از لب تشنگی و آب شد روی ماهت مثل اقیانوسی از مهتاب شد
عکس ماه آن هم به روی موج دریا دیدنی است
مستی فرزند زهرا پیش مولا دیدنی است
رزم عباس و علی، به به! چه رزمی می شود! ساقی و سقا کنار هم، چه بزمی می شود!
مثل اینکه باز دستی آشنا در می زند سرخوشی با من؛ ولی این دست خوشتر می زند
خواهشت را از نگاهت خوانده ام؛ باشد! برو
درس اینجا ختم شد؛ دیگر حسین آمد برو
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
جهت مشاهده دیگر اشعار
ولادت حضرت ابالفضل العباس(ع)
به ادامه مطلب مراجعه نمایید
رسیدی از پسِ پرچینِ قلب دوران ها
چکیدی از نفسِ ابر، مثل باران ها
رسیدی از دلِ دریای عشق و آوردی
نشانه های ادب را برای انسان ها
نسیمی از نَفَست را ستاره تا حس کرد
سریع رفت سوی جرگه ی درخشان ها
شب از نگاه زلال شما سحر شده است
خودت شروع نمودی تمام پایان ها
برای توست رکوع و سجود نرگس ها
نشسته اند به پایت در اوج عرفان ها
نَفَس کشیدی و عالم پُر از مسیحا شد
نگاه کردی و هر یوسفی زلیخا شد
قمر شدی که بگویی برای خورشیدی
برای قلب حسین بن عشق تابیدی
ندیده چشم فلک باوفاتر از دستت
خودت بگو که برادرتر از خودت دیدی؟
مسافری که تو را داشت با یقین رفته
دلیلِ روشنیِ جاده های تردیدی
تو ماه بودی و همکار ابرها بودی
بر این کویرِ بدون بهار باریدی
تو مست جام حسینیّ و مست جانانی
شراب عشق خود از دست دوست نوشیدی
ابوالفضائلی و هم اَبَاالاَدب شده ای
خوشا به حال تو که حیدری نَسَب شده ای
هلال ماه بُوَد آن کمان ابرویت
تمام میکده ها مست عطر گیسویت
چو دید روز، که در شب رخ تو جلوه کند
فروخت دار و ندارش به دیدنِ رویت
نگاه می کنی و مرده زنده می سازی
تمام عیسَویان محو چشم جادویت
امید من همه این است با شما باشم
دو عالمی بفروشم به تاری از مویت
هوای تیغِ تو می کشت دشمنانت را
بنازم آن دَم شمشیر و صید بازویت
تو منحصر به خودت بوده ای، تو الماسی
میان هاشمیان هم فقط تو عبّاسی
تمام آینه ها غرق در تماشایت
به حق که در عظمت رفته ای به بابایت
میان طاق دو ابروت جای بوسه ی کیست؟
که جبرئیل شده محو چشم شهلایت
برای عرض ارادت به ساحتت دیدند
که عرش بوسه زده بر تمام اعضایت
دفاع می کنی از رهبر و ولیّ زمان
همان زمان که شود مادری سراپایت
فدای زلزله ی اِن قَطَعتُمُوی شما
تمام دشت سراسیمه از رَجَزهایت
به وقت رزم چو شیران بدون واهمه ای
به حق که تو پسر حیدریّ و فاطمه ای
میان قافله هر کس غم تو را دارد
برای روضه ی تو خیمه ای به پا دارد
هر آن قَدَر که ستایش کنم تو را آقا
به جان حضرت زهرا هنوز جا دارد
قلم تحمّل وصفت نداشت می دانم
توان مدح شما را فقط خدا دارد
میان فصل زمستان چشم هایم، دل
(اسیرِ) اشک شده ، حرف با شما دارد
دوباره طاقتم از دست می رود ، آری
دلم هوای سفر تا به کربلا دارد
هوای روضه ی مشک و علم ، هوای خودت
رسیده نوبت روضه فقط برای خودت
علم به دست دلیرانه مشک را برداشت
«عجیب حال و هوای نبرد در سر داشت»
دوباره اشک قدم زد میان رخسارش
همین که نیم نگاهی به حال اصغر داشت
رسید تشنه و سیراب کرد دریا را
دو دست پُر کَرَمش را هنوز باور داشت
رسید لحظه ی افتادنش به روی زمین
از این طرف یَمِ خون، آن طرف برادر داشت
به سوی علقمه می آمد و نفس می زد
رسید بر بدنی که عمود بر سر داشت
میان خیمه ی عشّاق نوحه خوانی شد
به جای آب رسانی، عمو رسانی شد
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
عشق تکرار آدم و حواست
سیب ممنوعۀ بهشت خداست
عشق یک واژه جدیدی نیست
سرنوشت قدیمی دنیاست
مثل یک ماه اول ماه است
گاه پیدا و گاه نا پیداست
نسل ما نسل عاشق اند اصلاً
عاشقی شغل خانوادۀ ماست
عشق مشق شب بزرگان است
مثل سجاده ای که رو به خداست
مشق این روزگار اباالفضل است
صد و سی و سه بار اباالفضل است
آسمان جلوه ای اگر دارد
از نماز شب قمر دارد
شب میلاد تو همه دیدند
نخل ام البنین ثمر دارد
آمدی و حسین قادر نیست
از نگاه تو چشم بر دارد
کوری چشم ابتران حسود
چقدر فاطمه پسر دارد
ای رشید علی نظر نخوری
شهر چشمان خیره سر دارد
باب حاجات، کعبه ی خیرات
بر تو و قد و قامتت صلوات
ای نسیم پر از بهار علی
ماه در گردش مدار علی
چقدر مشکل است تشخیصت
تا که تو می رسی کنار علی
با تو یک رنگ دیگری دارد
شجره نامه ی تبار علی
دومین حیدر ابوطالب
صاحب غیرت و وقار علی
به شما می رسد ذخیرۀ طف
همۀ ارث ذوالفقار علی
ای علمدار و سر پناه حسین
حضرت حمزه ی سپاه حسین
خشکسال قدیم دنیا من
جستجوهای پشت دریا من
تو بر این خاک ها بکش دستی
اگر این خاک زر نشد با من
سر سال است مرد مسکینم
مکش از دست خالیم دامن
چقدر فاصله است ای دریا
از مقام ظهور تو تا من
تو بزرگ قبیله ی آبی
تو غدیری، فراتی اما من
خشکسالم، کویر بی آبم
روزگاری است تشنه میخوابم
کمرت جایگاه شمشیر است
لب تو جایگاه تکبیر است
سر ما را بزن همین امروز
صبح فردا برای ما دیر است
هیچ کس رو به روت نیست مگر
آن کسی که ز جان خود سیر است
سیزده ساله حیدری کردی
پسر شیر بیشه هم شیر است
گیرم افتاده است روی زمین
دست تو باز هم علمگیر است
پسر شاه لافتی عباس
ای جوانی مرتضی عباس
از نگاه کبوتری وارم
به مقام تو غبطه می بارم
سر من را اگر بگیری باز
به دو ابروی تو بدهکارم
ارمنی هم اگر حساب کنی
دست از تو بر نمی دارم
بده آن مشک پاره ی خود را
تا برای خودم نگهدارم
بی سبب نیست گریه ی چشمم
حسرت صبح علقمه دارم
با تمامی شور و احساسم
آرزومند کف العباسم
زلف ما را ز مشک وا نکیند
لب ما را از آن جدا نکنید
پای ما را به جان خالی مشک
در حریم فرات وا نکنید
دست بر زیرتان نمی آرد
آب ها این همه دعا نکنید
تیرها روی این تن زخمی
خودتان را به زور جا نکنید
تازه طفل رباب خوابیده
جان آقا سر و صدا نکنید
تا که از مشک پاره آب چکید
رنگ از چهره ی رباب پرید
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
امشب برای فاطمه گوهر رسیده است
شادی به قلب و جان پیمبر رسیده است
حیدر نظاره کن که دلبر رسیده است
مژده بده حسن برادر رسیده است
کوری چشم دشمن زهرا و مرتضی
حالا دوباره فاطمه مادر شده خدا
او آمده تا که خدایی کند مرا
مشغول کسب و کار گدایی کن مرا
بال و پرم دهد هوایی کند مرا
امشب زلطف کرببلایی کند مرا
او امده تا که مرا مبتلا کند
عاشق ترین گدا کند و پر بها کند
ای مدعی جذبه ی روحانی اش ببین
بالاترین رتبه ی عرفانی اش ببین
از کودکی قاری قرانی اش ببین
عشاق این قبیله ی سلمانی اش ببین
مجنون اگر که خواستی ز ایرانی اش بخوان
اسلام ما همه زمسلمانی اش بدان
این بزم عیش بایم چه عالی است
اینقدر عالی است که گویا خیالی است
فطرس به گریه گفت که بالم چه بالی است !
جایش چقدر خواهر ارباب خالی است
این بزم عیش بی می و ساغر نمی شود
کامل بدون تک یل حیدر نمی شود
آن تک یلی که علمدار کربلاست
ساقی خیمه ها و سپهدار کربلاست
امید بچه هاست و سردار کربلاست
عشق حسین و زینب و غمخوار کربلاست
از مادر ادب ادب آفریده اند
یک بار جز احد ز او کی شنیده اند *
وقتی رسید شادی به این انجمن رسید
پایان غصه و درد و محن رسید
خنده به لبهای حسین و حسن رسید
حیدر به غمزه گفت - عجب ...مثل من رسید !
سائل بیاورید کرم بی حساب شد
دوران مستی و می و جام و شراب شد
کودک که در خانه ی مولا بزرگ شد
با مهر و حب حضرت زهرا بزرگ شد
تحت تعلم حسنین تا بزرگ شد
شیری برای روز مبادا بزرگ شد
مشکی به دوش گرفت و به آب زد
مرحم به زخم های وجود رباب زد
رفت و نیامد و به حرم التهاب شد
رویای اب بود که دیگر سراب شد
با تیر حرمله علی اش تا که خواب شد
شرمنده از خجالت او افتاب شد
حالا حسین یکه و تنها و دشمنان
صحبت ز سنگ های زمخت و سر سنان
مظلوم واقع شد عاقبتش هم غریب شد
عیسای خانواده شد و بر صلیب شد
در سجدههای عاشقی خدالتریب شد
جرمش چه بود حسین که شیب الخضیب شد ؟
زینب که بعد از او پیام اورش شده
یک شیرزن که یک تنه خود لشگرش شده
((حقش نبود کعبه ی نیلوفرش کنند))
در طول آن سفر مدام مضطرش
یکباره بی برادر و بی معجرش کنند
بر نیزه سایه ی بالا سرش کنند
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
لبریز از تو گفتنم اما نمی شود
اصلا زبان برای سخن وا نمی شود
لکنت گرفته ام و مانده ام هنوز
دم از شما زدن به تقلا نمی شود
عمری قلم گرفته و یک خط نوشته ام
بر روی دفترم اما نمی شود
وصف تو کار من نه، که کارخود شماست
مجنون که از قبیلۀ لیلانمی شود
فرض محال کردم و دیدم که باز هم
دراین خیال وسعت من جا نمی شود
ساقی بریز باده که خود را رقم زنم
دم از ظهور حضرت صاحب علم زنم
جان دوباره ای به شجاعت دمیده اند
وقتی حماسه را به تصوّر کشیده اند
روز ازل میان تمامیّ واژه ها
نامی برای معنی مردی گزیده اند
وقتی که نام حضرتتان برده می شود
دلها رمیده اند و نفس ها بریده اند
زیبایی و وقار و شب و صبح پیش هم
در چشمهای مست شما آرمیده اند
می خواستند زمین بلرزد تمام قد
عباس را شبیه خدا آ فریده اند
جبـر است و اخـــتیار شـدم آشنـای تو
عشق است اگر که سر بدوانم به پای تو
این شام نیست زلف دلارای دلبر است
این سرو نیست قامت شمشاد پرور است
این تیغ نیست، ابروی پیوسته ای ، کمان
این شانه نیست اوج هزاران کبوتراست
این هیبت که هست که این سان قیامت است؟
این بازوی که است که این سان دلاوراست؟
مژگان نگرکه قامت دلها گرفته است
چشمش نگر که آینه ای مهر گستر است
از هرچه بگذریم سخن دوست خوشتراست
عباس مرتضی و اباالفضل حیدراست
تو انتخاب فاطمه ای بی قرین شدی
تو سـرفـرازیِ سـرِ ام البنین شـدی
وقتی نبرد تازه نفس گیر می شود
لبخند برلبان تو تصویر می شود
وقتی به سینۀ خود می زنی گره
این شانه ها به هیبت یک شیر می شود
تو نعره می کشی و رجز خوانیت عجیب
تا هفت آسمان پُرِ تکبیر می شود
وقتی که تیغ تیز کمی چرخ می دهی
یک دشت پرسپاه زمین گیر می شود
هر سو نگاه می کنی از کشته ها پر است
انگار ضربه های تو تکثیر می شود
موسی بگو عصای خودش را رها کند
جایی که کوه را دم تیغت جدا کند
پای شریعه چشم به چشم برادرت
آمد ولی خمیده کمر پای پیکرت
فلان هنوز چشم براه رسیدنت
چشم رباب، چشم علی، چشم خواهرت
یک دختر سه ساله در خیمه مانده است
درانتظار دیدن لبخند آخرت
اما زبس که بر بدنت تیر خورده است
جایی نمانده است براین جان پرپرت
ام البنین نبود بگیرد سر تورا
زهرا گرفته رأس تورا جای مادرت
با تو کسی به کوچۀ غم ها گذر نکرد
با تو کسی به قامت زینب نظر نکرد
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
نمک چشم تو دریای طلب می طلبد
وصف لعل دهنت باغ رطب می طلبد
از غباری که نشسته به لب پر ترکم
می شود گفت قدمهای تو لب می طلبد
روز من را شب گیسوی شما کرده سیاه
اصلا" ای ماه سرودن ز تو شب می طلبد
به خضوعی که خدا در نظرت ریخته است
درک آغوش نگاه تو ادبمی طلبد
سخت کرده تب شوق لب تو کار مرا
جگری نیست که بر دوش کشد بار مرا
چه کسی برده در این حاشیه چشمانت را
منکرم نقش زن ناشی چشمانت را
می توانند ملائک بگذارند مگر
آخرین قیمت نقاشی چشمانت را
میکشد با نظر ام بنین جبرائیل
طرح فیروزه ای کاشی چشمانت را
کار و بارش به سر میکده ها افتاده
دیده هر کس که نمک پاشی چشمانت را
آدم از بادهء چشم تو هوس می افتد
تو اگر جام دهی میکده پس می افتد
آمده ام می بزنم مست کنم هو بکشم
جای این چشم که داری دو سه آهو بکشم
مانده ام بر افق ساحل این اقیانوس
عرش را طاق زنم یا خم ابرو بکشم
تا نبینند چه بالاست قد تو باید
آخرین قلهء خود را سر زانو بکشم
می شود دست کشید و علمت را ساقی
می شود مشک به فرمایش بازو بکشم
نیمهء گمشدهء حضرت ارباب آمد
شیر دشمن شکن حضرت ارباب آمد
دور عاشق کشیت دور تناوب شده است
قلب یک عده به دست تو تصاحب شده است
قبله انگار به سمت قدمت مایل شد
قبله سمت تو اگر کج بشود خوب شده است
قامت و قد و قیام تو قیامت کرده
جنگ و دعوا سر این چند تناسب شده است
آنقدر فتنه به پا کرده نگاه تو به عرش
که زمین گفت در این شعر تقلب شده است
لرزه انداخته عشق تو به اعماق زمین
مرحبا بر تو و بر مادر تو ام بنین
قطره تا وصل به دریای تو شد دریا شد
آسمان چشم به چشم تو که شد سرپا شد
تو خودت جای خودت صورت دلباخته هات
ماه زیبای شب چهارده دنیا شد
هوس جرعهء آبی که به یادت بزنیم
توشهء آخرتی از سحر فردا شد
باز شد روزه یمان تا همه گفتند حسین
ذکر این قوم (علی ذکرکَ اَفطرنا) شد
آخرین جمله که گفتند بگویم دلی است
هر کسی عبد حسین است ابوفاضلی است
باده ای دست من افتاد و مرا داد به باد
از سرم خواب و خوراک و تب دنیا افتاد
می که از دست تو می ریخت به شیرین میزد
گندم گونهء تو مزهء حلوا می داد
واقعا" سخت دو چشمم به نگاهت گره خورد
گاه خوب است شود پنجره هم از فولاد
روی لب های تو لبخند رضا یعنی که
دل عشاق تو را کرده همین گوهر شاد
نیست کم قدر تر از تذکرهء کرببلا
مشهدی را که علمدار کند هدیه به ما
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
منم عاشقی که به عشقش دچارم
منم زائری که بهایی ندارم
منم بی قراری که دائم خمارم
منم سربه داری که عبد نگارم
منم مدحیه خوان دیوانه ی عشق
منم حلقه بر گوش میخانه ی عشق
منم شاعری که ز هر واژه مستم
خدا روز اول قلم داده دستم
به دفتر نوشتم که ساقی پرستم
علمدار دین شاه و من بنده هستم
نمک خورده ی سفره ی بذلی ام من
ز گهواره تا گور ابوالفضلی ام من
به دلداده ، دلدار ودلبر رسیده
امیر حرم را برادر رسیده
به حق المثنای حیدر رسیده
درست است ، فتاح خیبر رسیده!؟
به ام البنین زینت دامن آمد
به دشمن بگویید شمشیرزن آمد
بگوید علی آفرین بر خروشش
بخواند دوصد قل هوالله به هوشش
بنازد به لب های باده فروشش
قرائت نماید اذانی به گوشش
مسلمان چشمان شیر خدا شد
بنازم که او حیدر کربلا شد
خداوند منّان مثالش ندارد
سلیمان هستی جلالش ندارد
و یوسف شکوه جمالش ندارد
یقین دارم اوخط و خالش ندارد
قَمَرَ العشیره و ماه منیر است
شبیه خدای احد بی نظیر است
دلیری قوی بود و میلی به شب داشت
"أغیثینی یا فاطمه" روی لب داشت
و از کودکی در دلش تاب وتب داشت
که همواره در پیش زینب ادب داشت
به او عبد نیکو خصائل بگویند
به او صالح و بوالفضائل بگویند
اگر اندکی روی مرکب بخیزد
زمین را به یکباره بر هم بریزد
اگر با نگاهش به دشمن ستیزد
عدویش هراسان به سویی گریزد
هر آن کس که با پنچه اش در جدال است
غلط کرده ، فهمیده خونش حلال است
زمین و زمان را به نامش نوشتند
و زرتشتیان را غلامش نوشتند
دلم را اسبر مرامش نوشتند
و "باب الحوائج" مقامش نوشتند
امین و علمدار و ساقی مولاست
وکیل بلاعزل ارباب دنیاست
به چشمان او مرتضی بوسه میزد
به فرقش ولی خدا بوسه میزد
به هر گونه هایش دو تا بوسه میزد
به دستان و بازو چرا بوسه میزد!!؟؟
نه تنها که یعسوب دین گریه میکرد
در آن بین ام البنین گریه میکرد
علمدار دور از علم گریه دارد
سه شعبه به چشم صنم گریه دارد
و ساقی و دست قلم گریه دارد
و شرمندگی از حرم گریه دارد
منم با هوای حرم گریه دارم
به یاد شه با کرم گریه دارم
چه میشد که او شام آخر نمی دید
چه میشد که او اشک خواهر نمی دید
به دنبال طفلی دو افسر نمی دید
به دستان خولی دو معجر نمی دید
به جان یتیمی سپاهی می افتاد
سرش روی نی بود و گاهی می افتاد
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
یا علی! کیست می آید شتابان سوی تو؟
با قدی رعنا و بازویی چنان بازوی تو؟
آمده پیش تو تا مشق سپه داری کند
تا به سبک «حیدر»ی تمرین کرّاری کند
می زند زانو که رسمت را بیاموزد، علی!
با چه شوقی بر لبانت چشم می دوزد، علی!
مانده ام در بهت شاگردی که استادش توای
هم چراغ رفتن و هم نور ایجادش توای
بارها آن اسم زیبا را شنیدم من ولی
چیز دیگر بود عباسی که تو گفتی علی!
با صدایی مهربان گفتی: بیا عباس من!
تیغ را بردار با نام خدا عباس من!
نور چشمان علی! پیش پدر چرخی بزن
شیرِ من! شمشیر را بالا ببر، چرخی بزن
این چنین با هر دو دستت تیغ را حرکت بده
دست چپ را هم به وزن تیغ خود عادت بده
فکر کن هر حالتی بر جنگ حاکم می شود
دستِ چپ، عباس من! یک وقت لازم می شود
الامان از چشم شور و تیر پنهانی پسر!
کاش می شد چشم هایت را بپوشانی پسر!
بی نقاب ای جلوه حسن خدادادی نجنگ
سعی کن تا می شود بی خود فولادی نجنگ
خوب می دانم به فکر ذوالفقار افتاده ای
بی قراری می کنی، حقّا که حیدر زاده ای
رمز از جا کندنش یادت بماند «یاعلی» است
آخر این «لا سَیف» وقفِ «لافتی الا علی» است
حالت «عین» علی دارد سر تیغ دو دم
من خودم هم «یاعلی» می گفتم آن را می زدم
تشنه ای، فهمیدم از آنجا که زیباتر شدی
تا لبانت خشک شد انگار شیداتر شدی
باز هم تا صحبت از لب تشنگی و آب شد
روی ماهت مثل اقیانوسی از مهتاب شد
عکس ماه آن هم به روی موج دریا دیدنی است
مستی فرزند زهرا پیش مولا دیدنی است
رزم عباس و علی، به به! چه رزمی می شود!
ساقی و سقا کنار هم، چه بزمی می شود!
مثل اینکه باز دستی آشنا در می زند
سرخوشی با من؛ ولی این دست خوشتر می زند
خواهشت را از نگاهت خوانده ام؛ باشد! برو
درس اینجا ختم شد؛ دیگر حسین آمد برو
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@