ویژه نامه اعیاد شعبانیه

 

 

 

با کلیک نمودن بر روی تصویر فوق به بخش

ویژه نامه اعیاد ماه شعبان ولادت با سعادت انوار کربلا

حضرت اباعبدالله الحسین(ع) حضرت سیدالساجدین(ع) حضرت عباس(ع)

وارد شوید

 

این ویژه نامه از سایت جامع فرهنگی مذهبی شهید آوینی

گرفته شده است

 

گلچین اشعار میلاد حضرت ابالفضل العباس(ع) سری دوم

 

رسیدی از پسِ پرچینِ قلب دوران ها                    چکیدی از نفسِ ابر، مثل باران ها

رسیدی از دلِ دریای عشق و آوردی                  نشانه های ادب را برای انسان ها

نسیمی از نَفَست را ستاره تا حس کرد       سریع رفت سوی جرگه ی درخشان ها

شب از نگاه زلال شما سحر شده است             خودت شروع نمودی تمام پایان ها

برای توست رکوع و سجود نرگس ها              نشسته اند به پایت در اوج عرفان ها

نَفَس کشیدی و عالم پُر از مسیحا شد

نگاه کردی و هر یوسفی زلیخا شد

قمر شدی که بگویی برای خورشیدی                       برای قلب حسین بن عشق تابیدی

ندیده چشم فلک باوفاتر از دستت                              خودت بگو که برادرتر از خودت دیدی؟

مسافری که تو را داشت با یقین رفته                              دلیلِ روشنیِ جاده های تردیدی

تو ماه بودی و همکار ابرها بودی                                           بر این کویرِ بدون بهار باریدی

تو مست جام حسینیّ و مست جانانی         شراب عشق خود از دست دوست نوشیدی

ابوالفضائلی و هم اَبَاالاَدب شده ای

خوشا به حال تو که حیدری نَسَب شده ای

هلال ماه بُوَد آن کمان ابرویت                             تمام میکده ها مست عطر گیسویت

چو دید روز، که در شب رخ تو جلوه کند                    فروخت دار و ندارش به دیدنِ رویت

نگاه می کنی و مرده زنده می سازی                    تمام عیسَویان محو چشم جادویت

امید من همه این است با شما باشم                   دو عالمی بفروشم به تاری از مویت

هوای تیغِ تو می کشت دشمنانت را                     بنازم آن دَم شمشیر و صید بازویت

تو منحصر به خودت بوده ای، تو الماسی

میان هاشمیان هم فقط تو عبّاسی

تمام آینه ها غرق در تماشایت                      به حق که در عظمت رفته ای به بابایت

میان طاق دو ابروت جای بوسه ی کیست؟       که جبرئیل شده محو چشم شهلایت

برای عرض ارادت به ساحتت دیدند                  که عرش بوسه زده بر تمام اعضایت

دفاع می کنی از رهبر و ولیّ زمان                  همان زمان که شود مادری سراپایت

فدای زلزله ی اِن قَطَعتُمُوی شما                     تمام دشت سراسیمه از رَجَزهایت

به وقت رزم چو شیران بدون واهمه ای

به حق که تو پسر حیدریّ و فاطمه ای

میان قافله هر کس غم تو را دارد                 برای روضه ی تو خیمه ای به پا دارد

هر آن قَدَر که ستایش کنم تو را آقا                   به جان حضرت زهرا هنوز جا دارد

قلم تحمّل وصفت نداشت می دانم                   توان مدح شما را فقط خدا دارد

میان فصل زمستان چشم هایم، دل         (اسیرِ) اشک شده ، حرف با شما دارد

دوباره طاقتم از دست می رود ، آری                   دلم هوای سفر تا به کربلا دارد

هوای روضه ی مشک و علم ، هوای خودت

رسیده نوبت روضه فقط برای خودت

علم به دست دلیرانه مشک را برداشت               «عجیب حال و هوای نبرد در سر داشت»

دوباره اشک قدم زد میان رخسارش                     همین که نیم نگاهی به حال اصغر داشت

رسید تشنه و سیراب کرد دریا را                              دو دست پُر کَرَمش را هنوز باور داشت

رسید لحظه ی افتادنش به روی زمین                  از این طرف یَمِ خون، آن طرف برادر داشت

به سوی علقمه می آمد و نفس می زد                   رسید بر بدنی که عمود بر سر داشت

میان خیمه ی عشّاق نوحه خوانی شد

به جای آب رسانی، عمو رسانی شد

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

امشب برای فاطمه گوهر رسیده است            شادی به قلب و جان پیمبر رسیده است

حیدر نظاره کن که دلبر رسیده است                          مژده بده حسن برادر رسیده است

کوری چشم دشمن زهرا و مرتضی

حالا دوباره فاطمه مادر شده خدا

او آمده تا که خدایی کند مرا                     مشغول کسب و کار گدایی کن مرا

بال و پرم دهد هوایی کند مرا                       امشب زلطف کرببلایی کند مرا

او امده تا که مرا مبتلا کند

عاشق ترین گدا کند و پر بها کند

ای مدعی جذبه ی روحانی اش ببین                   بالاترین رتبه ی عرفانی اش ببین

از کودکی قاری قرانی اش ببین                  عشاق این قبیله ی سلمانی اش ببین

مجنون اگر که خواستی ز ایرانی اش بخوان

اسلام ما همه زمسلمانی اش بدان

این بزم عیش بایم چه عالی است                   اینقدر عالی است که گویا خیالی است

فطرس به گریه گفت که بالم چه بالی است !      جایش چقدر خواهر ارباب خالی است

این بزم عیش بی می و ساغر نمی شود

کامل بدون تک یل حیدر نمی شود

آن تک یلی که علمدار کربلاست                   ساقی خیمه ها و سپهدار کربلاست

امید بچه هاست و سردار کربلاست     عشق حسین و زینب و غمخوار کربلاست

از مادر ادب ادب آفریده اند

یک بار جز احد ز او کی شنیده اند *

وقتی رسید شادی به این انجمن رسید                             پایان غصه و درد و محن رسید

خنده به لبهای حسین و حسن رسید          حیدر به غمزه گفت - عجب ...مثل من رسید

سائل بیاورید کرم بی حساب شد

دوران مستی و می و جام و شراب شد

کودک که در خانه ی مولا بزرگ شد           با مهر و حب حضرت زهرا بزرگ شد

تحت تعلم حسنین تا بزرگ شد                     شیری برای روز مبادا بزرگ شد

مشکی به دوش گرفت و به آب زد

مرحم به زخم های وجود رباب زد

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

نمک چشم تو دریای طلب می طلبد                     وصف لعل دهنت باغ رطب  می طلبد

از غباری که نشسته به لب پر ترکم                 می شود گفت قدمهای تو لب می طلبد

روز من را شب گیسوی شما کرده سیاه       اصلا" ای ماه سرودن ز تو شب  می طلبد

به خضوعی که خدا در نظرت ریخته است                   درک آغوش نگاه تو ادب می طلبد

سخت کرده تب شوق لب تو کار مرا

جگری نیست که بر دوش کشد بار مرا

چه کسی برده در این حاشیه چشمانت را        منکرم نقش زن ناشی چشمانت را

می توانند ملائک بگذارند مگر                            آخرین قیمت نقاشی چشمانت را

میکشد با نظر ام بنین جبرائیل                      طرح فیروزه ای کاشی  چشمانت را

کار و بارش به سر میکده ها افتاده        دیده هر کس که نمک پاشی  چشمانت را

آدم از بادهء چشم تو هوس می افتد

تو اگر جام دهی میکده پس می افتد

آمده ام می بزنم مست کنم هو بکشم      جای این چشم که داری دو سه آهو بکشم

مانده ام بر افق ساحل این اقیانوس                        عرش را طاق زنم یا خم ابرو بکشم

تا نبینند چه بالاست قد تو باید                                   آخرین قلهء خود را سر زانو بکشم

می شود دست کشید و علمت را ساقی          می شود مشک به فرمایش بازو بکشم

نیمهء گمشدهء حضرت ارباب آمد

شیر دشمن شکن حضرت ارباب آمد

دور عاشق کشیت دور تناوب شده است            قلب یک عده به دست تو تصاحب شده است

قبله انگار به سمت قدمت مایل شد                    قبله سمت تو اگر کج بشود خوب شده است

قامت و قد و قیام تو قیامت کرده                         جنگ و دعوا سر این چند تناسب شده است

آنقدر فتنه به پا کرده نگاه تو به عرش                    که زمین گفت در این شعر تقلب شده است

لرزه انداخته عشق تو به اعماق زمین

مرحبا بر تو و بر مادر تو ام بنین

قطره تا وصل به دریای تو شد دریا شد            آسمان چشم به چشم  تو که شد سرپا شد

تو خودت جای خودت صورت دلباخته هات                            ماه زیبای شب چهارده دنیا شد

هوس جرعهء آبی که به یادت بزنیم                                   توشهء آخرتی از سحر فردا شد

باز شد روزه یمان تا همه گفتند حسین                     ذکر این قوم (علی ذکرکَ اَفطرنا) شد

آخرین جمله که گفتند بگویم دلی است

هر کسی عبد حسین است ابوفاضلی است

باده ای دست من افتاد و مرا داد به باد                   از سرم خواب و خوراک و تب دنیا افتاد

می که از دست تو می ریخت به شیرین میزد                 گندم گونهء تو مزهء حلوا می داد

واقعا" سخت دو چشمم به نگاهت گره خورد       گاه خوب است شود پنجره هم از فولاد

روی لب های تو لبخند رضا یعنی که                    دل عشاق تو را کرده همین گوهر شاد

نیست کم قدر تر از تذکرهء کرببلا

مشهدی را که علمدار کند هدیه به ما

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

یا علی! کیست می آید شتابان سوی تو؟                  با قدی رعنا و بازویی چنان بازوی تو؟

آمده پیش تو تا مشق سپه داری کند                       تا به سبک «حیدر»ی تمرین کرّاری کند

می زند زانو که رسمت را بیاموزد، علی!          با چه شوقی بر لبانت چشم می دوزد، علی!

مانده ام در بهت شاگردی که استادش توای               هم چراغ رفتن و هم نور ایجادش توای

بارها آن اسم زیبا را شنیدم من ولی                       چیز دیگر بود عباسی که تو گفتی علی!

با صدایی مهربان گفتی: بیا عباس من!

تیغ را بردار با نام خدا عباس من!

نور چشمان علی! پیش پدر چرخی بزن                 شیرِ من! شمشیر را بالا ببر، چرخی بزن

این چنین با هر دو دستت تیغ را حرکت بده          دست چپ را هم به وزن تیغ خود عادت بده

فکر کن هر حالتی بر جنگ حاکم می شود     دستِ چپ، عباس من! یک وقت لازم می شود

الامان از چشم شور و تیر پنهانی پسر!

کاش می شد چشم هایت را بپوشانی پسر!

بی نقاب ای جلوه حسن خدادادی نجنگ            سعی کن تا می شود بی خود فولادی نجنگ

خوب می دانم به فکر ذوالفقار افتاده ای

بی قراری می کنی، حقّا که حیدر زاده ای

رمز از جا کندنش یادت بماند «یاعلی» است          آخر این «لا سَیف» وقفِ «لافتی الا علی» است

حالت «عین» علی دارد سر تیغ دو دم

من خودم هم «یاعلی» می گفتم آن را می زدم

تشنه ای، فهمیدم از آنجا که زیباتر شدی            تا لبانت خشک شد انگار شیداتر شدی

باز هم تا صحبت از لب تشنگی و آب شد          روی ماهت مثل اقیانوسی از مهتاب شد

عکس ماه آن هم به روی موج دریا دیدنی است

مستی فرزند زهرا پیش مولا دیدنی است

رزم عباس و علی، به به! چه رزمی می شود!        ساقی و سقا کنار هم، چه بزمی می شود!

مثل اینکه باز دستی آشنا در می زند            سرخوشی با من؛ ولی این دست خوشتر می زند

خواهشت را از نگاهت خوانده ام؛ باشد! برو

درس اینجا ختم شد؛ دیگر حسین آمد برو

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

جهت مشاهده دیگر اشعار

ولادت حضرت ابالفضل العباس(ع)

به ادامه مطلب مراجعه نمایید

 

گلچین اشعار میلاد حضرت ابالفضل العباس(ع) سری اول

 
 
بس که دست دلبرم مشکل گشایی می کند                              خلق می گویند این سقا خدایی می کند
گر چه از فرط گنه بیگانه گشتم با دلش                                           اوست دائم با دل من آشنایی می کند
تا بگیرد دست هر کس ناتوان است در جهان                                دست هایش از بدن میل جدایی می کند
هر که سوگندش دهد بر مادرش ام البنین                                     با نگاهی روزی اش را کربلایی می کند
قبله ی اصحاب ممتاز حسین ابروی اوست                                      بر قلوب عاشقان فرمانروایی می کند
هر که خواهد حاجتی مردانه از باب حسین                        این اباالفضل است بر او خوش عطایی می کند
بی نیاز از هر دو عالم می شود بر حق قسم                                  هر که بر درگاه این آقا گدایی می کند
آن چنان جا در دل زهرای اطهر کرده است                                  فاطمه در ماتمش صاحب عزایی می کند
چشم او با تیر لب وا کرد و گفت از غصه اش                               قطره قطره خون او قصه سرایی می کند
چشم من شرمنده ی لب های خشک اصغر است                           مادرش همراه لالایی دعایی می کند
دست دادم، چشم دادم، تا رسانم آب را                             لیک این مشک است با من بی وفایی می کند
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
می آید از بهشت خبرها یکی یکی           امشب گشوده شد همه درها یکی یکی
وقتی علی دوباره قدم می زند به خاک              مبهوت می شوند نظرها یکی یکی
بالا بلندی آمده و پیش قامتش                     خم می شوند کوه و کمرها یکی یکی
تنها خلیل نیست که یعقوب هم رسید                   قربانیش کنند پسرها یکی یکی
یک قوم از جمالش و یک قوم از جلال                دل نَه که می درند جگرها یکی یکی
خورشیدی از قبیله ی هاشم دمیده تا                 حیران کُنَد نگاه قمرها یکی یکی
نامش حماسه را به غزل بند می زند
اُمّ البنین به فاطمه لبخند می زند
ای جامع جمیع نشانیِّ مرتضی                              عباس نَه تمام جوانیِّ مرتضی
گیسوی توست رشته ی جان امیر عشق         ابروی توست طاق کمانیِّ مرتضی
وقت رکوع میرسد از دستهای تو                        بر دست ما عقیق یمانیِّ مرتضی
با تو گدا میان مدینه نیافتم                         ای سفره دار سفره ی خوانیِّ مرتضی
وقت نبرد بازوی تو ارث برده است                     حال و هوای ضربه ی آنیِّ مرتضی
زینب به روی خاک محال است پا نهد                      جز با رکاب حضرت ثانیِّ مرتضی
توحید، رستگاریِ از تو شنفتن است
آموزش نبرد فقط از تو گفتن است
باید برای فرش تو شهپر بیاورند                باید برای عرض ادب سر بیاورند
باید برای وصف تو از بین واژه ها                 هنگام رزم واژه ی حیدر بیاورند
خاک زمین تحمل جولان تو نداشت          باید هزار عرصه ی محشر بیاورند
باید فقط به خاطر تفریح تیغ تو            هر قدر می شود صف لشگر بیاورند
قدری رجز بخوان که همان اول نبرد            جنگاوران به پای تو خنجر بیاورند
باید میان خیل سیاهی لشگرت                 صدها سپاه مالک اشتر بیاورند
شب را اشاره ی تو به زنجیر می کشد
حتی خدا برای تو تکبیر می کشد
ما را دلی ست بس که خراباتی شماست                از آب و خاک صحن سماواتیِ شماست
این اشک چشم را به امیری نمی دهم             این قطره قطره ها همه سوغاتی شماست
مردم مرا به چشم غلامیت دیده اند                         این ها هم از عنایت ساداتی شماست
شاید شبی به کوچه ی ما هم گذر کنی                   با سر رسیده ایم که خیراتی شماست
دست مرا به پای غمت بسته علقمه
دستم بگیر حضرت بی دستِ علقمه
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
نپردازید بی تسبیحِ خالق                    به مدحِ بنده ای هر چند لایق
نپردازید بی ذکر الهی                         به ذکر بنده حتی گاه گاهی
مرا حمد خدا شیرین تر از مدح            ثنای کبریا شیرین تر از مدح
اگر من عبد صالح نام دارم                اطاعت را عبادت می شمارم
اطاعت از خدا تنها وفا نیست
عبادت بی ولایت راه ما نیست
عبادت از علی آموختم من                   اطاعت از ولی آموختم من
نباشد هیچ حاجت از بهشتم             که جنّت هست در ذات سِرشتم
سرشتم طالب ماه ولایت                        بهشتم رفتنِ راه ولایت
سرشتم فخر دارد ایها الناس
که نامم را علی بگذاشت عباس
مرا این بِه ز جنّات برین است             که نام مادرم امّ البنین است
من آقا زادۀ ام البنینم
اَباالفضلِ امیر المومنینم
مقام مادرم را قدر دانم                    کنیز زینب کبراش خوانم
مقام مادرم در بیتِ مولا
کنیزیِ همه اولاد زهرا
حسین و مجتبی یا هر امامم                بزرگی می کنند در حقِّ نامم
من آن چاکر که زینب چاره ام بود               کنار دست او گهواره ام بود
من آن طفل دبستان حسینم          که عمری داد درس شور و شینم
امینِ خانۀ خیر النسایم
غلام خامس آل کَسایم
به امر مادر والامقامم                   هماره دست بوس چار امامم
اگر چه سینه ام بوئید مولا            اگر چه دست من بوسید مولا
تواضع در مسیر حق تعالی                      مرا تا بال جعفر برد بالا
خدا بر بندۀ خود منزلت داد                  که بر آل عبایم معرفت داد
به قدری منزلت داده خدایم               شهیدانند مستِ بال هایم
خدا می خواست خون از اشک ریزم
به راه دوست دست و مَشک ریزم
بیارائید دل را ایها الناس!                             به شب های مناجاتیِ عباس
که هر چه دارد عباس از سحرهاست       سحر دریای رنگین گوهرهاست
دهد تغییر قرآن حالتان را                                  مزیّن می کند اعمالتان را
بخواهید از خدا فرزانگی را                         گذشت و مَردی و مردانگی را
مرام شیعه را اخلاق باید                                  صفا و نیکی و انفاق باید
اَهَمِّ درس عباس است ایثار                        وفاداری است تا اردوی دلدار
علمداری به میدان اطاعت                         سپهداری به هنگام شجاعت
بپردازید حقِّ دینِ رَب را                                     نگهدارید حرمت را ادب را
ادب سرلوحۀ ایمان و دین است
که این راهِ امیر المومنین است
ادب دست مرا نذر ولی کرد              ادب چشم مرا وقف علی کرد
مؤدب جز ولی رهبر ندارد                         نگاه از حجّت حق بر ندارد
ادب پرداخت حقِّ رهبرم را                که دل بشناخت زهرا مادرم را
خدایا کاش روز انتقامش
کنم همراه مهدی احترامش
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
سر سجاده دل وقت نماز است هنوز                      بهترین لطف دعا راز و نیاز است هنوز
عاشقیّ من و ارباب چو راز است هنوز           این در خانه عشق است که باز است هنوز
پس بیا عاشق جود و کرم یار شویم
همگی مست می ناب علمدار شویم
به روی دست علی ماه هویدا شده است                    این قمر آینه هیبت بابا شده است
به رخش شمس خدا محو تماشا شده است       در دل زینب و ارباب چه غوغا شده است
گفت ارباب به زینب قمرم می آید
دلت آسوده که سردار حرم می آید
ناز این دلبر خوش چهره خریدن دارد               بوسه از لعل لبش بَه که چه چیدن دارد
حیدر از لعل گلش میل مکیدن دارد                   ماه و خورشید در این ثانیه دیدن دارد
شیر با شیرخودش لرزه به دنیا انداخت
گل بوسه به روی بازوی سقا انداخت
جامه ای دوخته مادر، چه به او می آید                   واژه یاس معطر چه به او می اید
رفته بر شانه حیدر چه به او می آید                    نام فرمانده لشگر چه به او می آید
آمده درس ادب را به جهان باب کند
زَهره دشمن خود را به رجز آب کند
حلقۀ دار جنون بر سر گیسو دارد                   بَه چه تیغ کجی این طفل به ابرو دارد
بازوانش چو علی قدرت و نیرو دارد                چون که یا فاطمه را نقش به بازو دارد
روی پیشانی خود نور ولایت دارد
یل مولاست که این گونه شجاعت دارد
ساقی از دست خودت جام می ناب بده               تیغ بردار و کمی پیش پدر تاب بده
خواب راحت به دل و دیده بی خواب بده                   قوت قلب تو به زینب و ارباب بده
عجبی نیست تو را قبله حاجات کنند
هاشمیون همه شان برتو مباهات کنند
آمدی تا بشوی در همه جا یار حسین                        لحظه لحظه بشوی محرم اسرار حسین
قبل اکبر تو شدی یوسف بازار حسین                        تو فقط گشته ای عباس علمدار حسین
پا بکوبی همه عرض و سما می لرزند
تو چه کردی که همه از غضبت می ترسند
در سیاهی زمین روی چو ماهت کافی ست            تا که والیل شود موی سیاهت کافی ست
علی اکبر که بَرت هست سپاهت کافی ست              تیغ بگذار زمین نیمه نگاهت کافی ست
برق چشمت بکند کار دو صد خنجر را
آمدی زنده کنی واژه یا حیدر را
با غلامی شما بوده که عزت داریم            از شما درس وفاداری و غیرت داریم
هر چه داریم ازین گوشه چشمت داریم             دور ایوان شما میل زیارت داریم
ما که عمری ست گرفتار گرفتار توایم
کاش یک روز ببنیم که زوار توایم
جان عالم بشود کاش فدای دستت              پادشاه است به والله گدای دستت
باب حاجات شده نام عطای دستت        روضه ها خوانده ام ای یار برای دستت
روز محشر که شود دست تو نزد زهراست
دست تو روز قیامت که شود شافع ماست
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
باز انگار جهان حادثه در سر دارد                 شهر یثرب سبدی یاسِ معطر دارد
جبرئیل است که تکبیر مکرر دارد                  کودکی آمده که هیبت حیدر دارد
چه جمالی چه کمالی چه قد وبالایی
ماه مجنون و تو لیلا تر از لیلایی
وصف اوصاف تو از عقل فراتر باشد            چون که مدح تو فقط کار برادر باشد
عاشق آن است که آیینه دلبر باشد     یعنی عباس خودش یک تنه حیدر باشد
تیر ما گر بخورد کنج هدف خوب تر است
کربلایی شدن از راه نجف خوب تر است
آمدی با دل دریا که تو دریا باشی                        آمدی نور دل حضرت مولا باشی
میر و سردار و پناه دل آقا باشی                تا که بر تشنه لبان حضرت سقا باشی
یاد دادی به همه شیوه ی جانبازی را
از تو آموخته ام غیرت و سربازی را
راهی علقمه سقا شده ماشاالله                     دشت در دشت چه غوغا شده ماشاالله
جنگ خیبر شده٬ مولا شده٬ ماشاالله                      بیش از پیش چه زیبا شده ماشاالله
تیغ می راند و تکبیر اباعبدالله
ذکر لاحول ولا قوة الا باالله
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
دست عاقل ز در میکده ات کوتاه است              ز رموزش دل دیوانه فقط آگاه است
مادرت ام بنین نذر حسینت کرده                 سرنوشت تو گره خورده به ثارالله است
قمرت خوانده عرب لیک نمی دانسته        شمس هم سائل نورانیت این ماه است
طی صد مرحله بی همرهی خضر کنم              تا مرا رایت عباس حوالت گاه است
مکتبت زینبی و دین تو  ثاراللهی                  اشهدش ناله و قد قامت آن با آه است
عنصر غالبه ی خلقت تو احساس است
آخرین ذکر سلام همه یا عباس است
مذهبت عشق حسین است و کلامت عشق است          نفست عشق، دمت عشق، کلامت عشق است
تا ابد خلقت تو راز مگو خواهد ماند                                            خاک در طینت تو نیست تمامت عشق است
آب شد آب ز شرمندگی لب هایت                                        آن چه معنا شده با خشکی کامت عشق است
در ازل پرتو حسن تو تجلی کرده                                             آن چه آن روز سند خورده به نامت عشق است
در نمازت خم ابروی خدا را دیدی                                                        دلبر ایزدی و ذکر مدامت عشق است
بر جبین تو نوشته است«انا عبدالزهرا»                                   آن چه وامانده به توصیف قیامت عشق است
پسر فاطمه و فخر علی می باشی
همه مست تو که بین المللی می باشی
همه ی سوته دلان سائل  لطف و کرمت              کهکشان ادبی کعبه ی دل ها حرمت
مومنون آمده در وصف تو و ایمانت                               صابرون آمده در شان ثبات قدمت
قسم حق شده با روی تو با والقمرش                     رایت عرش خدا بوده و باشد علمت
قال حق: "حبّ علی جَنّة" و انت جَنّة                      ذوالفقار علوی در کف دست قلمت
ناله اِنکَسر ظهری آن شاه شهید                 کوه صبر است که خم شد ز مصیبات غمت
گفت زینب که اخا کاش شود چشمم کور           که چنین پاره بدن غرق به خون ننگرمت
ساقی بی مثلی معنی عشق ازلی
آخر معرفتی حضرت عباس علی
نور می گیرد از آن چره ی زیبا خورشید              محو  و حیران شده هر کس که رخ ماهت دید
داده در دست تو ایزد علمش را زیرا                                 "آسمان بار امانت نتوانست کشید"
شیوه ی چشم شما خانه خرابم کرده                     هر که شد اهل غمت، دل ز غم غیر برید
تا ابد ریزه خور خوان توام ای سقا                          که ندارم به دو عالم به کسی چشم امید
قبله ی مشترک جمله ی ادیان و فِرق                        نیست جز مرقد زیبای ابالفضل رشید
فیض روح القدسی در تو تجلی کرده                     که چنین باب حوائج شده ای  شاه شهید
قطره ی اشک خداوند جلی گر دل شد
قطره ی اشک علی شیر و ابوفاضل شد
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 

جهت مشاهده دیگر اشعار

ولادت حضرت ابالفضل العباس(ع)

به ادامه مطلب مراجعه نمایید